Διαγενεακή δικαιοσύνη – ή μάλλον αδικία;

Συγγραφέας: Nina Hadidomova | Photo: Alice Pasqual on Unsplash

Η διαγενεακή δικαιοσύνη είναι μια ενδιαφέρουσα έννοια για την οποία ελάχιστα γίνεται λόγος. Θα πρέπει όμως να ληφθεί υπόψη. 

Σύμφωνα με το Διαγενεακό Ίδρυμα, η διαγενεακή δικαιοσύνη είναι “η ιδέα της δικαιοσύνης μεταξύ των διαφόρων γενεών που ζουν σήμερα, καθώς και μεταξύ των γενεών που ζουν σήμερα και των γενεών που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη”. Συνδέεται με διάφορους κλάδους και περιλαμβάνει θέματα όπως η οικονομική ή κοινωνική δικαιοσύνη, το βιοτικό επίπεδο ή η κλιματική αλλαγή. Η Greta Thunberg μιλάει για τη διαγενεακή αδικία όταν λέει: “Μου κλέψατε τα όνειρα και την παιδική μου ηλικία”. 

Η ιδέα αυτή βασίζεται στην απλή σκέψη ότι κάθε γενιά πρέπει να είναι σε καλύτερη κατάσταση από την προηγούμενη. Αλλά για πρώτη φορά στην ιστορία, η ιδέα αυτή τίθεται σε κίνδυνο. Οι Millennials θεωρούνται η πιο μορφωμένη γενιά, αλλά η ειρωνεία των καιρών δείχνει πως το μέλλον τους, όπως και το μέλλον των γενεών που έπονται, δεν θα είναι τόσο ευχάριστο. 

Οι νέοι αντιμετωπίζουν πολλά εμπόδια, πράγμα που εμποδίζει την εξέλιξή τους και απειλεί συνολικά την έννοια της (έστω μερικής) δικαιοσύνης. Είναι αντιμέτωποι με ανεπαρκή εκπαίδευση που μετά βίας τους προετοιμάζει για το μέλλον, χωρίς να τους προετοιμάζει για τις οικονομικές και τεχνολογικές αλλαγές. Η οικονομική κρίση άφησε τους νέους να πασχίζουν για δουλειά. Δεν υπάρχουν οικονομικά προσιτά σπίτια και τα φοιτητικά δάνεια συσσωρεύονται, γεγονός που τους αναγκάζει να εξακολουθούν να ζουν με τους γονείς τους, αναβάλλοντας επανειλημμένα ή εγκαταλείποντας εντελώς τη δημιουργία δικής τους οικογένειας. 

Λέγεται πως οι νέοι πρέπει να φροντίζουν τους μεγαλύτερους. Οι νέοι δουλεύουν για να θρέψουν το συνταξιοδοτικό σύστημα, ώστε οι ηλικιωμένοι να αποσυρθούν και να απολαύσουν τη σύνταξή τους. Αυτό το σύστημα λειτουργούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά όχι πια. Μια πολυπληθέστατη γενιά, οι Baby Boomers, πρόκειται να συνταξιοδοτηθεί, αλλά δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι (καθώς κάθε επόμενη γενιά έχει όλο και λιγότερους ανθρώπους) για να τροφοδοτήσουν το συνταξιοδοτικό σύστημα. 

Για να μην είμαστε μονόπλευροι, το σύστημα απογοητεύει και τους ηλικιωμένους. Αντιμετωπίζουν (ή θα αντιμετωπίσουν) την ανάγκη χρηματοδότησης της μακροχρόνιας φροντίδας και του κόστους παροχής υπηρεσιών που σχετίζονται με την ηλικία, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει κανείς να το χρηματοδοτήσει. Είναι άδικο το γεγονός ότι το κόστος αυτό θα πρέπει να επιβαρύνει σχεδόν εξ ολοκλήρου τις σημερινές και τις μελλοντικές εργαζόμενες γενιές, και γι’ αυτό το λόγο πρόκειται για ένα πρόβλημα διαγενεακής δικαιοσύνης. 

Έτσι, πριν αρχίσει η πικρία μεταξύ των γενεών, θα έπρεπε να αρχίσουμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι ο συνολικός πληθυσμός γερνάει και πρέπει να λάβουμε μέτρα προσαρμογής σε αυτή την κατάσταση. Αν και η λύση εναπόκειται κυρίως στους πολιτικούς για την αναθεώρηση (για παράδειγμα) των φορολογικών και συνταξιοδοτικών συστημάτων, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να συμβάλουμε στη διαφύλαξη της διαγενεακής δικαιοσύνης. 

Η δημιουργία εργατικού δυναμικού αποτελούμενου από πολλές γενεές επιτρέπει στους μεγαλύτερους να συνεισφέρουν για περισσότερο χρόνο στο σύστημα, εκτονώνοντας την πίεση που ασκείται στους νεότερους. Ταυτόχρονα, με την απασχόληση νεότερων εργαζομένων τους δίνεται η ευκαιρία να σταθούν στα πόδια τους και να δημιουργήσουν ένα πιο θετικό μέλλον για τους ίδιους. 

Οι απόψεις των συγγραφέων είναι δικές τους και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Κοινοπραξίας.